Świadectwo Marioli - uzdrowienie żołądka - 18 stycznia 2021
Chcę krótko napisać moje świadectwo uzdrowienia. Miałam duże problemy z żołądkiem i z żywnością, trwało to parę lat i praktycznie lekarze nie mogli mi pomóc. Po modlitwie Roberta w mojej intencji Pan Bóg uzdrowił mnie. Nie mam problemu z żołądkiem i z silnymi wzdęciami i mogę jeść teraz wszystko. Następne uzdrowienie otrzymałam oglądając "Gdzie dwóch lub trzech" - odcinek 158 , Pan Bóg powiedział, że zabiera nocne objadanie się  i ja przyjęłam to uzdrowienie. Długie lata budziłam się w nocy i jadłam. To było okropne i męczące dla mnie. Zasypiałam z jedzeniem w ustach i martwiłam się, że którejś nocy się uduszę, ale teraz jestem wolna i nie jem w nocy ponad miesiąc i to jest cudowne. Dziękuje z całego serca Panu Bogu. Chwała Tobie Panie. Amen. Pozdrawiam gorąco was wszystkich. Mariola

Uzdrowienie z gnijącego nosa przez 50 lat... - świadectwo Haliny
Dziękuję Ci Jezu, wspaniałe jest Twoje Imię! W sobotę  9 stycznia 2021r odpowiedziałeś na moją prośbę o modlitwę.  Kiedy zadzwoniłeś do mnie, jeszcze raz krótko opisałam moją chorobę  i rozpoczęliśmy wspólną modlitwę. Tak naprawdę, to Ty modliłeś się, a ja próbowałam za Tobą powtarzać. Na koniec usłyszałam jak powiedziałeś "JESTEŚ UZDROWIONA ". Następnie zapytałeś jeszcze, czy coś czułam w czasie naszej modlitwy . Odpowiedziałam, że zupełnie nic. Powiedziałeś mi jeszcze, że  jak już będę gotowa to powinnam dać świadectwo o moim uzdrowieniu i przytoczyłeś słowa z  Pisma Świętego o 10 uzdrowionych. Kiedy rozłączyliśmy się, usiadłam z wrażenia i nie wiedziałam co mam z tym zrobić. Ponad 50 lat żyłam w symbiozie z chorobą zwaną OZENA.  Chorobą, która jest nieuleczalna. Można się przyzwyczaić, prawda?  Od tej choroby się nie umiera ale życie z tą chorobą jest okropnie uciążliwe i krępujące. Tu dla osób , które nie wiedzą co to jest  za choroba, naświetlę w telegraficznym skrócie co to jest. Otóż,  jest to dolegliwość najczęściej dotykająca kobiety i praktycznie nie występująca już prawie w EUROPIE. Choroba tzw. TRZECIEGO ŚWIATA.  Mnie ta choroba dopadła w dzieciństwie z powodu zwykłego zaniedbania. Kiedy byłam dzieckiem, wpadłam do przyblokowej, głębokiej na 3-4 metry kotłowni. Padając na resztki węgla, złamałam przegrodę nosa. Ze strachu przed laniem, ukryłam okoliczności rozbitego nosa. Wiedziałam, że tam nie wolno mi było chodzić. Do powstałej w nosie rany wdarła się bakteria, która całymi latami niszczyła mi wnętrze nosa. Odwiedziłam w swoim życiu wielu specjalistów. Niestety, wszyscy zgodnie twierdzili, że jest to przykra nieuleczalna choroba i jedyne co można zrobić to tylko hamować jej rozwój. Zalecano mi  codzienną higienę i maść z antybiotykami. Po jakimś czasie antybiotyki przestały działać. I tak przez ponad 50 lat z małej ranki w nosie zrobiła się wielka  gnijąca rana. Wygniła mi prawie cała lewa przegroda nosowa. Każdego dnia rano pierwsze kroki po przebudzeniu to bieg do łazienki. Bo odklejające się strupy i gęsta śmierdząca wydzielina spływała mi z nosogardzieli do gardła. Ale to jeszcze nie wszystko. Po pewnym czasie zauważyłam, że nie czuję zapachów. Przestał dla mnie istnieć świat perfum. Nie czułam jak dziecko narobiło w pieluchę. Z przerażeniem zauważyłam, że nie czuję ulatniającego się gazu,  przypalającego się garnka z zupą i palącej się patelni, choć w domu siwo od dymu. Przed rodziną ukrywałam brak węchu ale długo się nie da. Ostatnimi czasy choroba tak się pogłębiła, że ciągle mnie bolała głowa i uszy. W grudniu miałam nawet robiony rezonans magnetyczny głowy z kontrastem. Upewniło mnie to badanie, że z głową wszystko ok. Wszystkiemu winny nos i siedząca w nim bakteria.  No i tu dzwoni Jacek z propozycją wspólnej modlitwy o uzdrowienie i uwolnienie. Kiedy rozłączyliśmy się usiadłam i nie wiedziałam co mam począć. W czasie naszej modlitwy nic nie czułam tak jak inni opisują, że czuli ciepło. Jacek powiedział, że jestem uzdrowiona. A w nosie pełno wydzieliny, która domaga się wydmuchania. Normalnie poczułam się bezradna, bliska płaczu. Siedząc tak na łóżku, ukryłam twarz w dłoniach i zaczęłam modlić się do DUCHA ŚWIĘTEGO. Dziękowałam JEZUSOWI , MATCE BOŻEJ i tak w kółko kilka razy. W sercu czułam radość, a z tyłu głowy strach, który mnie paraliżował. Wstałam, wyszłam z sypialni oczyściłam nos z wydzieliny i strupów i to był ostatni raz. Dziś jest wtorek, wieczór od soboty nie zbiera mi się wydzielina, nie czuję potrzeby płukania nosa solą fizjologiczną, w celu odmoczenia strupów ( co zwykle, przynajmniej raz na dobę musiałam robić). Ciągle czuję radość w sercu, chociaż dziwnie mi przywyknąć do nowego życia ( ponad 50 lat robi swoje) i strach gdzieś tam z tyłu głowy czai się nieśmiało. Ale ciągle dziękuję JEZUSOWI i modlę się. Zaczęłam już dawać nieśmiało świadectwa, rodzinie i koleżankom. Moje serce raduje się , dziękując Jezusowi za dar uzdrowienia i gdyby nie to, że Suwałki śniegiem zasypane, a na jeziorach leży kra, przybiegłabym na skrzydłach do Wołomina żeby w Waszym kościele wykrzyczeć swoją radość i uściskać Ciebie i Roberta. Ale obiecałam sobie, że przy sprzyjających warunkach pogodowych zrobię to.   Tymczasem dziękuję, pozdrawiam bardzo serdecznie i z Panem Bogiem! Halina